Jak ja mam zacząć korzystać z nowych, mobilnych technologii podczas zajęć? Po prostu zacznij. Na początek można poeksperymentować, nawet w ograniczonym zakresie (porozmawiajmy też z uczniami, czy nie chcą pomóc). Wybierzmy jakiś temat z programu nauczania. Zastanówmy się, jak przekazywaliśmy tę wiedzę uczniom do tej pory. Jak możemy zrobić to inaczej, korzystając z nowych mediów?

Projekt rozporządzenia ministra edukacji narodowej w sprawie zmiany zasad rejestracji podręczników wywołał burzę w środowisku wydawców edukacyjnych, którzy obawiają się zwiększenia piractwa i spadku dochodów. Ale projekt nie do końca spodobał się również Koalicji Otwartej Edukacji, która wskazuje na niedociągnięcia. Być może nie jesteśmy daleko od kompromisu.

W 2001 r. amerykański edukator i badacz mediów Mark Prensky po raz pierwszy użył sformułowania „cyfrowi tubylcy“ dla określenia generacji, której cyfrowe technologie informacyjno-komunikacyjne towarzyszą od kołyski, będąc ważną częścią „naturalnego“ środowiska, w której żyją i się rozwijają. I faktycznie - są tacy rodzice, którzy z chwilą urodzin swojego dziecka mają już założony dla niego profil na Facebooku.

Nauczyciele motywują uczniów różnie. Na pytanie, jak motywować? – odpowiedź jest w zasadzie jedna: ciekawie i skutecznie! Motywowanie do nauki i pracy jest szeroko opisane w psychologicznej i dydaktycznej literaturze, a w praktyce problem powraca jak bumerang. Czy jest możliwe błyskawiczne wywieranie wpływu na kogoś? Jak zmotywować siebie i innych do działania?

Czy możemy wyobrazić sobie szkołę obróconą o 180 stopni? Taką, w której jako pracę domową uczniowie otrzymują do obejrzenia wykłady na wideo i powiązane z nimi ćwiczenia online, a podczas pobytu w szkole rozmawiają, dyskutują ze sobą, pomagają sobie, tworzą związane z danym tematem symulacje, gry, zabawy itp.? Czy to w ogóle możliwe? Tak, zobaczmy, że to jest możliwe.

Z pomocą studentek z pewnego Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych została przeprowadzona lekcja w jednej z polskich szkół podstawowych, w której odbywały całoroczne praktyki. Owa lekcja „nieco“ odbiegała od typowych, frontalnych, książkowych, aemocjonalnych zajęć. Otóż była to nauka dramą! Dzieci były zachwycone, gdyż nikt tak z nimi wcześniej nie uczył się języka.